در نهفت دل تبدیده من
رعدها می غرند
موجهای سرکش
بر سر صخره و سنگ
عاصی و شرزه که سر می کوبند
تار و پودم آتش
همه ذرات وجودم شده است
شعله هایی از خشم
من در این گستره سرد سکون
در پس پلک فرو بسته این پنجره ها
مرگ و خاموشی ها
نفسم می گیرد
شعر و موسیقی و نور
عطر هر خاطره ام می میرد
روح من مسموم است
من که در گردابم
خفته در مردابم
من که در لوش و لجن
در ته گندابم
روح من در بند است
دین و آیینم شد
بر دو دستم زنجیر
و خدا فرموده است
گردن هر زندیق
تیغه های شمشیر
ول کنیدم دیگر
من به تنگ آمدم ای وای به تنگ آمده ام
عاصی ام من عاصی
رانده و درمانده
از همه آدم و عالم به ستوه آمده ام
میکشم نعره که از قعر جگر:
جان که بر روی لبم آمده از بند و قفس
پایه مذهبم از وحشت و ترس
من که در زندانم
در دلم تندرهاست
میزنم بر سر طبل
با همه خشم و غضب
مشت سنگینم را
قعر خاموشی شب
همه سو رخت عزا
همه جا ناله و آه
ماه پنهان شده در پشت و پس گله ای از ابر سیاه
شد که یک قبرستان
وطن و میهن در زنجیرم
همه در تابوتند
روی لبها هذیان
و کلاغان سیاه
روی هر شاخه خشکیده که در گوشه ی راه
من از این بتکده ها
من از این مرده پرستی هاتان بیزارم
ای همه بی خردان
اینهمه گور چرا
گنبد و قبر طلا
بر سر و سینه زدن
ضجه و شیون و آه
بر سر گور کسانی که تجاوز کردند
صد هزاران کشتند
نانتان را خوردند
دست و پا در زنجیر
زن و فرزندان را
به اسیری بردند
در پس نام خدا
با شمایم مردم
از چه رو خود را در خواب زدید
یا که وجدان هاتان در خواب است
چشم خود را نفسی باز کنید
در پی لقمه نانی که زنان
تن فروشی بکنند
و شما خوشحالید
که سفر در مکه
یا که در کرببلا
به زیارت رفتید
تف که بر غیرتتان
پدران شرمنده
دلشان از غم و درد آکنده
سفره ها خالی و سرد
تیره و تاریک است آینده
عاصی ام من عاصی
به ستوه آمده ام من به ستوه
موج خون در رگ من می جوشد
این چه دین است چه دین
که شمایان دارید
هرگز آیا از خود پرسیدید
به چه ایمان دارید
من نه خود دینم را
کیش و آیینم را
که گزیدم با عقل
مذهب من ارثیست
روی شالوده جهل
بر ستون های خرافات بنا گردیده است
من که بیزارم از هر اجبار
و خدایم جبار
میهنم مهد شراب
مهد آزادی بود
کوی و برزن شب و روز
خنده و شادی بود
نغمه و ساز و سرود
مهربانی همه سو جاری بود
کو، چه شد نوروزش
شادی هر روزش
آنهمه هلهله ها
نغمه پیروزش
اینهمه گورستان
از کجا آمده است
اینهمه ریش و عبا
زوزه کرکسها
جه بلا بر سر ما آمده است
عاصی ام از همه چیز
ول کنیدم دیگر
آب از روی سرم بگذشته ست
کاسه صبرم لبریز شده ست
من سرم هم برود
زیر فرمان خدایی که به تیغ و شمشیر
سرزمینم آمد
هرگز هرگز نرود
بنده هیچ کسی
نفسی هم نشوم
مذهب جهل و جنون
روز و شب هر وجبش لجه خون
همه گفتارش زشت
همه پندارش زشت
همه کردارش زشت
ما همه دربندیم
در پس یک قفس نامریی
به بهشتی که پس از مرگ بما
مشتی عمامه به سر
وعده دادند همه خرسندیم
خونمان مسموم است
روحمان در زنجیر
به امام سر ماه
یا امام ته چاه
به جهان دل بستیم
همه تا خرخره در گندابیم
روح جنگاوری ما مرده است
لعنت یک تاریخ
در قفا ما داریم
ننگ تسلیم که بر روی جبین
عاصی ام من عاصی
در دلم تندرهاست
ما همه نامردیم
پشت پا بر شرف خود زده ایم
رایت آزادی
رایت بابک را
از کف انداخته ایم
در غریو امواج
کنج ساحل ماندیم
پشت دیوار سکوت
چشم ها را بستیم
در شب قیراندود
ما خیانت کردیم
از هجوم شب غدار حمایت کردیم
ننگ مان باد که خاموشی ها
این فراموشی ها
زنده بادا شادی
زنده باد آزادی
زنده بادا انگور
رقص و پاکوبی و دست افشانی
جاودان بادا عشق
مستی و شعر و شراب
بربط چنگ و رباب
آمدند و به جنون میکده ها را بستند
کوچه پسکوچه که شمشیر به کف مستان را
دسته دسته کشتند
کوه و دریاها را
دشت و صحراها را
خنده بر لبها را
که به خون آغشتند
به زبان دگری
که سخن می گفتند
همه آتشکده ها را ویران
عاشقان را زندان
و به ما در وطن خویش عجم می گفتند
و خداشان وحشت
دینشان نفرت و کین
واژه هاشان ننگین
دل که تا دیده سراسر چرکین
نکبت از چهره شان می بارید
قحطی و مرگ و دروغ
و خداشان می گفت:
هر کسی را که نیارد ایمان
بی مهابا بکشید
هر که سر خم نکند را بکشید
مشرکان را بکشید
کافران را بکشید
مرتدان را بکشید
ملحدان را بکشید
بکشید و بکشید و بکشید
دست و پا را بدرید
و زنان را به غنیمت ببرید
چارده قرن گذشت
و هنوزم که به شمشیر هنوز
روز و شب هلهله زن
چنبر هول و ستم
هر دم هر لحظه که خون می خواهند
میهن من اما
با همه سختی ها
یک نفس یک دمی تسلیم نشد
در دل آتش و دود
قدرتش عشقش بود
با همه بود و نبودش جنگید
قعر تاریکی ها
نغمه روی لبانش خورشید
میهن من ایران
زیر خاکسترها
باز بر می خیزد
باز هم توفانی از آتش
بر سر تاریکی می ریزد
میهن من ایران
میهن آزادیست
لشکر جهل و جنون را هرگز
در فراخای پر از خورشیدش جایی نیست
مهدی یعقوبی (هیچ)
