۱۳۸۸ اردیبهشت ۸, سه‌شنبه

پا ییز در پاییز


سرمیزنم بر صخره ها در قعر شبها
با غرش خا ر ا شکن با موج د ر یا


انگارازمن یک جسد بی توبه جا ماند
ای گورکن گوری بکن د رپا یم ا ینجا


پا ییز د ر پا ییز شد فصل بها ر م
بر فرق من با ریده یکسرسنگ خارا


د یگر شقایق سر نخواهد زد دما وند
بی ا و به روی گونه ات حتی به رویا


ا ز سنگها خواهد شکست آ یینه ما ه
بر برکه ای خشکیده در دا مان صحرا


رفتی تو من دیوانه وار ا ز روی دیوار
پر د ا د م از نقا شی ا م گنجشکها ر ا


برشا خه ی رویا ی رنگینم گلی نیست
من بی ستا ره ما ند ه ام تنها ی تنها


تند ر بزن ا ی آسما ن باران ببا ر ا ن
خا کستر م کن آ ذ رخشان برق آ سا


بی پنجره، تا ریک وهذ یا نی خدا را
د نیا جهنم گشته بی چشما ن لیلا

۱۳۸۸ اردیبهشت ۲, چهارشنبه

نا مه ها ی پا ر ه پا ر ه


نامه های پاره پاره د ر حیا ط خا نه بود
ظر ف گنجشکان کنارپنجره بی دا نه بود
روبروی شمع خا مو شم به روی تا قچه
در سکوت شبگرفته نعش یک پروانه بود



عکسها ی یا د گا ری در سفر ها ی شما ل
یک به یک درشعله های سرخ آتش سوخته
ا ز میا ن ِ سا یه رو شنها ی پشت پنجر ه
ما ه با انگشت بر لب د ید ه بر من د و خته



جستجوکرد م سرا سرتا سحرمن خانه را
شعر ها ی عا شقی د ر د فتر شعرم نبو د
گوییا سر پنجه های خو نی خفا ش شب
د ر ز ما ن غفلتم گنجینه ها یم را ر بو د



لا به لای شا خه ها ی خاطراتم یک به یک
قمر یا ن عا شقم ا ز سینه ا م پر میز د ند
د ر فرا سوی افق د ر جا د ه ها ی پر غبار
عا شقا ن ا ز قصه ها بر روی وبرسرمیزدند



د ر ر و ا قم ر یخته خا کستر سیگا ر ها
میز د م محکم سر م را بر د ر و د یو ا رها
ناگهان بر سقف جا نم ر عد وبرق آغازشد
ا ند وهان شرزه شد بر فر ق من آ و ا ر ها



د ر د لم خا کستر ی ا ز یا د ها جا ما ند ه بود
رو ح من با ز ند گی د ر پیکر م بیگا نه بو د
مر یم ِ من بی خد ا حا فظ ز پیشم ر فته بو د
یک طنا ب د ا ر ا ما ر و ی سقف خا نه بو د

۱۳۸۸ فروردین ۲۹, شنبه

عشق را باورکن


با گلی بر گیسو
دختران در دشتند
باز هم قاصدکان
از سفر بر گشتند


آسمان مهتا بیست
عشق را باورکن
زند گانی آبیست
زیر باران سر کن


در افقهای بلور
زیر چتری ازنور
سیبها سرزده اند
دختران وپسران دستاغوش
سیم آخرزده اند


توچرا خاموشی
دشتها غرق گلند
مرغکان درپرواز
دسته دسته به سحر روی پُلند


بر سرسقف سفالینه ما چلچله ها
آشیان ساخته اند
آسمان عاشق خاک
همه دلباخته اند


آشتی کن با من
دوستت دارم من
دره ها پُر شدند از آهوها
عشق میبارد عشق
نم نمک روی سر شب بوها


آی مردم ایران
باز ایران شده است
آی مردم تهران
باز تهران شده است
کوچه پسکوچه پراز نیشکراست
کودکان می خندند
شیخکان بارسفر می بندند
مادران درپی شان چادر خودرا ازخشم
مثل یک چوبه دار
دور گردنهاشان می بندند


آسمان مهتا بیست
عشق را باورکن
زندگانی آبیست
زیر باران سرکن