نظاره کن

از من کسی نمانده است

پرنده ای مرا باخویش برده است

نظاره کن

زنبقها رویشان رابمن میگردانند

ومن از شادابی

پرهایم را بر علفها می کشم

آنجا

نارنجستانها بوی خوش آتش را

به صبحگاهان ِسردمی پراکنند

اینجا

من با گندمزاران به دیدن سپیده

تاب میخورم

وکوله هایم از آواز گنجشکان لبریز میشود

از خوشه های اقاقی

از من کسی اینجا نمانده است

مرا پرنده ای باخویش برده است

4-2-1996

سیراب از تشنگی

زمین را از آسمانهایتان فراتریافتم

واز بهشتی که وعده داده اید

جهنم را برگزیدم

ورستگاری من در گناه منست

مرا یک جرعه رنج

از تمامی شادی هایتان خوشتر است

واین آتش که بر آن میسوزم

سیراب از تشنگی

در کوچه های شب زده

سپیده را آواز میخوانم

خورشید هرگز در آسمانم نبوده است

که دردلم

1370این شعر درسال

سروده شده است

میعاد تو

میعاد تو

آغاز فروپاشی فصلها ست

زیستنی

که آفاق را بی حدود میکند

در حدود

چنان با تو درآمیخته ام زلال

که دریا درحسرتی دیرپا

به خاکستری از عطش در نشسته است

فاصله

زبان ِمکان وزمان است

مارا زمانمکانی نیست

آسمان را پلکی بهم میزنیم

آنسان که ازل را تاابد

میعاد تو

کرانی بیکرانه است

رویایی که چشمه ها رابال افشان

به رقص می آورد

وزلالمان میکند

میعادتو

2-2-1996

رویای معطر رازقی ها

همین دهان

که بامن وتوازدوستی سخن میگوید

سینه های زیباترین زنان رابریده است

همین دهان

که بامن وتو ازرهایی سخن میگوید

بجستجوی عطربوسه ای حتی

شهری را به آتش کشیده است

که اینش افتخاری است عظیم

که بر ماش نهاده است

به لبخندش جنگلی از پرندگان ِبی آشیان

سربر قفس میکوبند

ودر گریه اش

شادی فردای ما نهفته است

بارنگین کمان آرزوهای برباد رفته

وافقی معطر ازرویای رازقی ها

همین دهان

به پاس اینهمه گذشت

که خویش را بدان بسته است

از کوهبشکه باروت انباشته میشود

این شعر در سال 1370

سروده شده است