در مرگ من

آسمان وزمین سقوط نمی کند

اما

پرنده کوچکی رامیشناسم

که دیگر سرودی نخواهد خواند

***

از کوچه های تودرتوی آیینه

درزیرپلکان آفتاب

گلهای شعمدانی بی نگاه من

بنیمروز بیکسی

از تشنگی آب خواهندشد

وکلید باغ قصه های عشق

به کهکشانی بی انتها

***

از بعدمن آیا

کسی دربادهای نوباوه صبح

دستی به ساقه نور خواهد کشید

وبوسه ای به نرمای بافه گندم

***

درمرگ من نه آسمان سقوط میکند

نه زمین

اما

چشمه ای خشکیده احساس میکند

تنهایی اش را کسی نخواهد سرود

وامواج بی انتهای باد

بر اقیانوس اشک خویش غرقه خواهدشد

راستی را

از بعد من

مرغ سحر را

از آشیانه سبزش

که بیدار میکند

درمرگ من

نه آسمان سقوط میکند

نه برگ

17-7-1996

ریشه در باغ شرف شعله کشان میخوانیم

به سر عهد شقا یق به خز ا ن میما نیم

سر به سرخانه اگر یکسره آ تش بشو د

ما به سویش همگی با دل وجان میرانیم

تیشه بر ریشه پاییزی ظلمت بز نیم

گل چو با ران زسر ابر به خاک افشانیم

ای شب تیره کجا ا ز کف ما بگریز ی

ما هما ن شعله خورشید شب توفانیم

ماهما ن جنگل سرشار زشیریم وپلنگ

که به خونخواهی گلها همه هم پیمانیم

وه از آن دم که به آفاق وطن با زآییم

دشنه صاعقه بر نای ستم ر و یا نیم

تابستان 1367

پیش از تو

اندوهان تاریک

دندان به دل وجانم خونین میکردند

چونان کاشفی گمنام

عرقریزان در معادن رنج

درزغال وقیرو دود

ودر غژاغژکج بیلهاودینگ دینگ کلنگها به اعماق خاک

به روزی کبود

ترا به جانم دریافتم

واز آن پس

باسایه نیشکری دردست

ورنگ باغهای چای درنگاه

به جستجویت برخاستم

به اعماق جان خویش

برپلهایی معلق ازرنگین کمان

***

وقتی که عقربه زمان رامیشکنم

وقتی که شمال وجنوب جهان راورق میزنم

به رویای مهتابی تومیرسم

به ژرفاژرف خورشیدها

بی تو

بی جستجوی تو ،جهان قفسی بیش نیست

با دالانی از اشباح وسکوت و یاس

وسایه های کابوسی که دردوایری ازتسلسل

به شکار زندگی برمی خیزند

باتوازاینسوی

دست به فراسوی میبرم

وسقف آسمان راازفرازنای سرم

برمیکنم

وازلابلای سایه های درخت نور

به بیسویی مینگرم

این شعر درسال 1999سروده شده است

به بوسه گاه دریاوآسمان

پرندگان مهاجر میگذرند

ومن نیز

غروب اینجا

به روزی دوباره آغاز میشود

نه شب

تنها زبان آدمی

رنگ وبوی گرفته است

ورنه

زبان دریا وکوه

به هرکجای جهان یکی است

وباران وباد

مرا روز وشبی نبوده است

من به ساعت 25 زیسته ام

به حریم نور

ای کاشفان عشق

علت امواج دریاها

به سینه های من نهفته است

نه بادها

وریشه های تمام تاکستانها

ازخاک شعرمن آب میخورد

نه ابرها

به بوسه گاه دریاوآسمان

پرندگان مهاجر میگذرند

ومن نیز

2-7-96

ابرها را میتکانم

خوشه خوشه

وپنجره هایت را در کنار دره ها بوسه میزنم

آفتاب از پس باران را نظاره کن

وجنگل سپید صبح

که از خوابی هزارساله برمی خیزد

***

دیرگاهی ست میپرسم ازخود میلاد:

آیاروزی ش خواهی یافت ؟

وبخواب میروم

وبه گسترای رازناک رویاهایم

اورامی یابم

وتاکه دستش میبرم

به آغوشش در کشم

بیدار میشوم

وبوی ریحانها آفاقم را آکنده میکند

وباز سئوال میکنم ازخود:

آیاروزی ش به حلقه دستانم

تنگ خواهم فشرد؟

آنگاه با اندوهی شبانه

چکه چکه اشک را از گونه آرزوهایم

به بوسه پاک میکنم

آنگاه

کسی در حریم رویایم دریاوار بنجوا مینشیند

ومن ملتهب

در انجماد فانوسها

ضرب آهنگ سپیده را در جانم

آتش می افروزم

وباز

11-2-96

شب

تپه های ساحلی

و اسبهای وحشی که بتاخت

از معابر تخیلم میگذرند

ومن گرد وخاک فرو نشسته

بر پیراهن رویایم را در بادها میتکانم

شب

مهتاب

وآغوش گشوده ساحل

به هلهله امواج

فانوسی به رهگذر باد میلرزد

پرنده ای بر گلبرگهای پرپر

پرمیزند

ومن در پشت تنهایی هزار ساله ام

با اشکی به گونه

میخندم

تنها آدمی ست که میخندد

1995 هلند

من پُراز بال وپرم

پشت این پنجره ام گنجشکی میخواند

من برای گلها

در سحرگاه شکفتن درباغ

سبدی از غزل حافظ را آوردم

وقت من بس تنگ است

مثل این سینه بی طاقت من

بایدم آب برای شب بوها ببرم

کوزه ای از مهتاب

در شب کوهستان

من دلم را هرگز طاقت نیست

که ببینم دستی پنجره را می چیند

از سکوت قمری می میرم

مثل آلودگی آب و هوا

من شکایت دارم

از گل آلودگی رود نگاه

من اگر قوّت من بیش از اینهامیبود

می گشودم همه پنجره ها را هرصبح

بر افقهای بهار

کوچه ها را پراز چلچله ها میکردم

من اگر قوت من بیش از اینها میبود

بابلسر 1364

درتابستان سال 1364 بعد از آزادی دوباره ام از زندان ،در یکی از روزهای جمعه در سواحلی متروک ،به دریا زدم و چه صفایی،من عادتم بود که کیلومترها فراتر از ساحل به جلوبروم . اما بر حسب تصادف یک قایق موتوری پراز سپاه در وسط آب ،دربرابرم ظاهر شد ویکی فریاد زد: که امروز نماز جمعه است وشنا کردن ممنوع میباشد.خوشبختانه مرا نمی شناختند ومن برگشتم ودر تپه های مشرف به دریای خزردربابلسر این شعر را سرودم