سحر بو د و سپید ا ر ا ن ِ ز یبا
ِ
پرافشان رقص رقصان دشت وصحرا
به شبنم پونه هاتن می تکاندند
فر ا ز تپه ها ی سنگ خا ر ا
پرستویی پر ش ر ا با ز میکر د
به روی آ شیا نش روی ا فر ا
صد ا ی پا ی خورشید ازسرکوه
به خوا ب د ره می غلطید شید ا
بها ر ا ن می شکفت ازریشه خاک
به مثل چشمه ای آ ب گو ا ر ا
به دشت اطلسی ها اسب میرا ند
نگا ه کو د کی بر با ل ر و یا
به زیر سایبا نی ا ز گل سر خ
سر م بر سینه عر یا ن سا را
به عطر بوسه هایش میشدم مست
به مثل موج د ر آ غو ش د ر یا
کسی ا ّما تکا نم د ا د و گفتا :
هنو ز م خو ا ب می بینی توآ یا
.
22 آذر 1387
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر