۱۳۸۷ مهر ۱۵, دوشنبه


پر ند ه بجز با ل و پر هیچ نیست

چوعالم که بی عشق هرگزنزیست


منم آن گلی که بها ر ا ن ند ید

خز ا ن د ر خزان قلب توفان دمید


به شب شاخه هایم به زیر تبر

سحر ریشه ام گل دهد سربه سر


به جا نم قنا ری شکفته است نگاه

کسی میبرد شب مر ا با غ ما ه


به سیلاب غم غر ق شا د ی د لم

به آ غو ش توفا ن شده ست منزلم


من از اینچنین زند گی خسته ام
بتو فش د لم را جهان بسته ام


دگر ول کنیدم و لم و ل کنید

رهایم به توفا ن به سا حل کنید


شر ا بم نمی بخشد م مستی ا م

به زنجیر شد یکسر ه هستی ام


ستوه آ مد م من ستوه از سکو ن

بیا گل بکن د ر د لم ا ی جنون


قفس گر شو م با ل و پر میز نم

به منقا ر خود میله ر ا می کنم


به خا کستر م کو هی ا ز آ تشم

خد ا یا نِشا ن ر ا ز مین می کشم



من از ایل عشا ق سر گشته ا م

به رویا ی پر و ا ز آ غشته ا م


به صد با ر شب سینه ام را درید

به جز نور خورشید در آن ند ید


منم آن کهنساله سرو بلند

که سر میزنم ازفراز سهند


به چشما ن ققنوس بشکفته ام

به قعر دل قمر یا ن خفته ا م


وجو دم پر از جنگل تا کهاست

به هر ذ ر ه ام مو ج وکولاکهاست


چنان مستم از مستی عشق او

که د ر آتشش میکنم جستجو



فرو ناید م سر که من بی سرم

به دنیای بی مرگ پر گستر م



نیاسوده آسوده ام همچو موج

به پرواز درآذرخشم به اوج



این شعر درسال 1370
سروده شده است.





















هیچ نظری موجود نیست: