پر ند ه بجز با ل و پر هیچ نیست
چوعالم که بی عشق هرگزنزیست
منم آن گلی که بها ر ا ن ند ید
خز ا ن د ر خزان قلب توفان دمید
به شب شاخه هایم به زیر تبر
سحر ریشه ام گل دهد سربه سر
به جا نم قنا ری شکفته است نگاه
کسی میبرد شب مر ا با غ ما ه
به سیلاب غم غر ق شا د ی د لم
به آ غو ش توفا ن شده ست منزلم
من از اینچنین زند گی خسته ام
بتو فش د لم را جهان بسته ام
دگر ول کنیدم و لم و ل کنید
رهایم به توفا ن به سا حل کنید
شر ا بم نمی بخشد م مستی ا م
به زنجیر شد یکسر ه هستی ام
ستوه آ مد م من ستوه از سکو ن
بیا گل بکن د ر د لم ا ی جنون
قفس گر شو م با ل و پر میز نم
به منقا ر خود میله ر ا می کنم
به خا کستر م کو هی ا ز آ تشم
خد ا یا نِشا ن ر ا ز مین می کشم
من از ایل عشا ق سر گشته ا م
به رویا ی پر و ا ز آ غشته ا م
به صد با ر شب سینه ام را درید
به جز نور خورشید در آن ند ید
منم آن کهنساله سرو بلند
که سر میزنم ازفراز سهند
به چشما ن ققنوس بشکفته ام
به قعر دل قمر یا ن خفته ا م
وجو دم پر از جنگل تا کهاست
به هر ذ ر ه ام مو ج وکولاکهاست
چنان مستم از مستی عشق او
که د ر آتشش میکنم جستجو
فرو ناید م سر که من بی سرم
به دنیای بی مرگ پر گستر م
نیاسوده آسوده ام همچو موج
به پرواز درآذرخشم به اوج
این شعر درسال 1370
سروده شده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر