زیستن در میان دو سنگ آسیاب

در زمهریر معابر متروک
و انجماد قیرینه فصول

رویاهایم را می افروزم 
در کنار سنگچین خرد خاطرات خویش

و آتش میگیرم 

در تاریکترین خاموشی

زیستم 
در میان دو سنگ آسیاب

در چرخش تازیانه ها

به سردابه هایی مخوف

بر گوشت و پوست و استخوان لهیده ام
و آنگاه

 در اقالیمی نامکشوف

در تلاطم اعماق بی انتهای خویش پر گشودم

و راز ناگشوده  ابدیت 

چون آفتابی پر فروغ 

بر من گشوده شد 

زیستم

در مکاشفه حقیقتی سوزان

با طنابی بر گلو

و آنگاه  که چارپایه های چوبی 

با  آیه هایی از قرآن 
و الله اکبرهای سگان هار

 از زیر پایم کشیده شدند

رویاروی مرگ

غریو  بر کشیدم :
زندگی

و کوهوار بر خاستم

زیستم 
و ایستادم
به روز و روزگاری که راست قامت ترین سروها
 خم میشدند

و شاعرترین شاعران 
و خدایانشان
شمشیر واژه ها در غلاف

در زیر چتر سکوت خویش بیتوته میکردند


زیستم
در سکوتی بی ترحم

با سینه هایی که از ژرفایش آذرخش سر بر میکشید

 و بر اشباح تاریک یاس 

و تقدیر کوری که جهان را محصور کرده بود

شوریدم 

اینک

این منم 

با نی لبکی بر دست

 ایستاده و ناپیدا

در جزایر  صبحگاهی آرزوهای  خویش

و قلعه های متروک

که افق در افق صف کشیده اند 


هیچگاه به تاریکی تن در ندادم
به سکوت
در من جنگلی  پر شکوفه نفس میکشد
 جنگلی همیشه سبز که پائیز و زمستانش نیست 
و از تبرها شکسته و پرپر نمی شود


بر دره های هولناک 
رویاروی تیره گی ها و تیرها
ایستادم 
و آنگاه که پرتاب میشدم 
پر میگرفتم