ریشه در باغ شرف شعله کشان میخوانیم

به سر عهد شقا یق به خز ا ن میما نیم

سر به سرخانه اگر یکسره آ تش بشو د

ما به سویش همگی با دل وجان میرانیم

تیشه بر ریشه پاییزی ظلمت بز نیم

گل چو با ران زسر ابر به خاک افشانیم

ای شب تیره کجا ا ز کف ما بگریز ی

ما هما ن شعله خورشید شب توفانیم

ماهما ن جنگل سرشار زشیریم وپلنگ

که به خونخواهی گلها همه هم پیمانیم

وه از آن دم که به آفاق وطن با زآییم

دشنه صاعقه بر نای ستم ر و یا نیم

تابستان 1367

پیش از تو

اندوهان تاریک

دندان به دل وجانم خونین میکردند

چونان کاشفی گمنام

عرقریزان در معادن رنج

درزغال وقیرو دود

ودر غژاغژکج بیلهاودینگ دینگ کلنگها به اعماق خاک

به روزی کبود

ترا به جانم دریافتم

واز آن پس

باسایه نیشکری دردست

ورنگ باغهای چای درنگاه

به جستجویت برخاستم

به اعماق جان خویش

برپلهایی معلق ازرنگین کمان

***

وقتی که عقربه زمان رامیشکنم

وقتی که شمال وجنوب جهان راورق میزنم

به رویای مهتابی تومیرسم

به ژرفاژرف خورشیدها

بی تو

بی جستجوی تو ،جهان قفسی بیش نیست

با دالانی از اشباح وسکوت و یاس

وسایه های کابوسی که دردوایری ازتسلسل

به شکار زندگی برمی خیزند

باتوازاینسوی

دست به فراسوی میبرم

وسقف آسمان راازفرازنای سرم

برمیکنم

وازلابلای سایه های درخت نور

به بیسویی مینگرم

این شعر درسال 1999سروده شده است

به بوسه گاه دریاوآسمان

پرندگان مهاجر میگذرند

ومن نیز

غروب اینجا

به روزی دوباره آغاز میشود

نه شب

تنها زبان آدمی

رنگ وبوی گرفته است

ورنه

زبان دریا وکوه

به هرکجای جهان یکی است

وباران وباد

مرا روز وشبی نبوده است

من به ساعت 25 زیسته ام

به حریم نور

ای کاشفان عشق

علت امواج دریاها

به سینه های من نهفته است

نه بادها

وریشه های تمام تاکستانها

ازخاک شعرمن آب میخورد

نه ابرها

به بوسه گاه دریاوآسمان

پرندگان مهاجر میگذرند

ومن نیز

2-7-96

ابرها را میتکانم

خوشه خوشه

وپنجره هایت را در کنار دره ها بوسه میزنم

آفتاب از پس باران را نظاره کن

وجنگل سپید صبح

که از خوابی هزارساله برمی خیزد

***

دیرگاهی ست میپرسم ازخود میلاد:

آیاروزی ش خواهی یافت ؟

وبخواب میروم

وبه گسترای رازناک رویاهایم

اورامی یابم

وتاکه دستش میبرم

به آغوشش در کشم

بیدار میشوم

وبوی ریحانها آفاقم را آکنده میکند

وباز سئوال میکنم ازخود:

آیاروزی ش به حلقه دستانم

تنگ خواهم فشرد؟

آنگاه با اندوهی شبانه

چکه چکه اشک را از گونه آرزوهایم

به بوسه پاک میکنم

آنگاه

کسی در حریم رویایم دریاوار بنجوا مینشیند

ومن ملتهب

در انجماد فانوسها

ضرب آهنگ سپیده را در جانم

آتش می افروزم

وباز

11-2-96

شب

تپه های ساحلی

و اسبهای وحشی که بتاخت

از معابر تخیلم میگذرند

ومن گرد وخاک فرو نشسته

بر پیراهن رویایم را در بادها میتکانم

شب

مهتاب

وآغوش گشوده ساحل

به هلهله امواج

فانوسی به رهگذر باد میلرزد

پرنده ای بر گلبرگهای پرپر

پرمیزند

ومن در پشت تنهایی هزار ساله ام

با اشکی به گونه

میخندم

تنها آدمی ست که میخندد

1995 هلند