هزار شعر سپید - مهدی یعقوبی (هیچ)

« 1»

در انتهای شب
از فرازنای مناره ها
بانگ اذان که بر آمد
پرنده ای لرزید

آنسویتر
در ژرفنای تاریکی
و سلول های تیره و تار

زندیقی را کشان کشان به چوبه دار می بردند

 در آسمان رعد و برقی زد

و ناگاه
 در غریو الله و اکبرها
چارپایه کشیده شد

در پشت دخمه ها
مادری به انتظار  در زیر باران نشسته بود
با تندری در نگاه

 « 2»

 در گرگ و میش سپیده دم
با گیسوان پریشان از راه رسیده بود 
و شعرهای کفرآمیز بر لبانش

عصماء بنت مروان «1» بود
با خنجری زهر آلود بر قلبش
و دندانهای شکسته و خونین
 کودکش هنوز در آغوشش بود

خواستم سخن بگویم که اشک امانش نداد و گفت:
آنکه فرمان قتلم را داد
پیامبر رحمت بود

و من سکوت کردم
در پیله های سرد و تاریک خویش

و آنگاه در فراخنای آیینه پر زد
با بالهایی از شکوفه و نور

از دور صدای زوزه باد می آمد
و شاخه های درخت سیب قدیمی ام
به پنجره های بسته ام چنگ میزدند
و شیهه های اسبی از فراز تپه های دور بگوش می رسید
لگام گسیخته و عاصی

پلک های بسته ام را گشودم
و در بیداری به خواب رفتم
مغموم و بیقرار

عصماء دختر مروان زنی شاعر و یهودی هم عصر پیامبر اسلام و ساکن مدینه بود. وی در اشعارش سخنان محمد و قرآن را هجو می‌کرد. وی همچنین در اشعارش آشکارا از قبایلی که به اسلام گرویده بودند انتقاد می‌کردمحمد دربارهٔ وی در نزد اصحابش گفت: «آیا کسی نیست که انتقام مرا از دختر مروان بگیرد؟» پس فردی به نام عمیر بن عدی مأمور کشتن عصماء گردید. وی شبانه به خانهٔ عصماء رفت. عصماء خوابیده بود و فرزندش را در آغوش گرفته بود. عمیر فرزند را از سینهٔ عصماء دور کرد و عصماء را کشتوی فردای آن روز نزد محمد رفت و خبر کشتن عصماء را به او داد. محمد نیز پس از شنیدن آن گفت: «ای عمیر خدا و رسولش را یاری کردی»
زندگانی محمد/ترجمه سیره ابن هشام، ج
 « 3 »