هی گیر نده کنج خیابان به لباسم
با فکر مریضت نکن هر دم که قیاسم
اسلامت اگر قدرتش از چوب و چماق است
تردیدی ندارم که من اسلام هراسم
انبوه احادیثت همه زیر شکم شد
با مذهب و دینت که مخالف ز اساسم
اندیشه ایرانی و اسلامی دو چیزست
تو داس و تبر در کف و من شاخه یاسم
تو سینه ات انباشته از نفرت و من عشق
از عشق که با بود و نبودم به سپاسم
لبریز که از مهر و محبت دل و جانم
زیبایی عالم همه در هوش و حواسم
انسانم و دلبسته عقل و خرد خویش
هرگز که جز آزادی خدایی نشناسم
آسمان را صبحگاهان در بهاران دوست دارم
رقص گلها را که با آهنگ باران دوست دارم
بیکران کهکشان را زیر چتر پرتو ماه
بر فراز قله های کوهساران دوست دارم
دشت و صحرا کوه و دریا کوچه باغ سبز رویا
رویش نیلوفران را جویباران دوست دارم
روی پلها در افقها شاخه رنگین کمان را
در سکوت سهره ها بر شاخساران دوست دارم
سرزمینم، میهنم، ایران جاویدان خود را
با همه ذرات جانم بیشماران دوست دارم
شادی میخانه ها را در هوا پیمانه ها را
در طنین نوش نوش می گساران دوست دارم
هی هی چوپان به صحرا شور و حال نی لبک ها
در گذار کاروان روزگاران دوست دارم
دست های مهربان را عاشقان نغمه خوان را
رنگ و روی ارغوان را بیقراران دوست دارم
هیچ بودم هیچ خواهم شد جهان در عاقبت هیچ
هیچِ هیچِ هیچ را آیینه داران دوست دارم
